پژاک؛ تجزیه طلبی بدون پشتوانه بومی

شهریورماه ۹۰ و پس از دوره‌ای ایجاد ناامنی در مناطق شمال غرب کشور توسط گروهک تروریستی پژاک، نیروی زمینی سپاه پاسداران در عملیاتی کوتاه‌مدت و مقتدرانه با وارد آوردن تلفات بسیار سنگین به این گروهک تروریستی آنان را از خاک کشور بیرون راند. شدت عمل و ضربات وارد شده به پیکره این گروهک به حدی بود که در کنار از دست دادن بیش از ۱۸۰ نیروی ورزیده و ۳۰۰ زخمی، بدون کسب حتی یک امتیاز، تسلیم شروط جمهوری اسلامی ایران شده و تا منطقه تعیین شده توسط ایران به درون خاک عراق عقب نشینی کردند.

بنا به آمار مراجع رسمی در جمهوری اسلامی ایران، این گروهک تروریستی از بدو تاسیس خود در سال ۱۳۸۲ عامل شهادت ۳۰۰ شهروند ایرانی و همچنین مجروح نمودن ۲۵۹ نفر دیگر می‌باشد. علاوه بر این در کارنامه این گروهک تروریستی ۲۴۸ مورد درگیری مسلحانه، ۷۱ مورد مین‌گذاری، ۵۳ مورد عملیات ترور، ۹ مورد بمب‌گذاری و ۸۰ مورد تهدید و ارعاب دیده می شود.

رهبر این گروه معروف به حاجی احمدی علی رغم اعتراف به عملیات تروریستی و اسناد فراوان در این باره، هم‌اکنون آزادانه در آلمان زندگی کرده و به فعالیت می‌پردازد. نیروهای این گروهک در منطقه‌ای وسیع بین مرزهای ایران، ترکیه و عراق که توسط حکومت اقلیم کردستان عراق در اختیار آنان قرار داده شده، مستقر می‌باشند و از طریق مسیرهای صعب‌العبور کوهستانی و عوارض پیچیده منطقه بین این کشورها به تردد می‌پردازند.

بنا به اسناد فراوان نظیر مشاهدات خبرنگاران شبکه‌های غربی و مستندهای تهیه شده از محل استقرار این گروه، آنان از پیشرفته‌ترین تجهیزات نظامی و مخابراتی برخوردارند که به نظر می‌رسد توسط سازمان‌های اطلاعاتی آمریکا و اسرائیل در اختیار آنان قرار داده شده است.

گروهک پژاک توسط دو دولت ایران و آمریکا به عنوان گروهکی تروریستی شناخته شده لیکن بنا به مدارک فراوان تحت حمایت دولت آمریکا قرار دارد.

بنا به شواهد، تاسیس پژاک در سال ۲۰۰۳ – همزمان با حمله آمریکا به عراق – با اطلاع آمریکایی‌ها و در چارچوب راهبرد میان مدت آنان جهت توسعه جنگ از عراق به سایر کشورهای منطقه در چارچوب طرح خاورمیانه بزرگ بوده است تا با ایجاد حرکات تجزیه طلبانه و ایجاد مناطق خود مختار، راه را برای کشاندن جنگ به سایر کشورها چه در بعد سیاسی و چه در بعد نظامی فراهم سازند. در این فاز وظیفه پژاک تجزیه قسمتی از خاک ایران در منطقه کردستان با تکیه بر ایجاد اختلافات قومی بوده است؛ راهبردی که در خوزستان، سیستان و بلوچستان و برخی نقاط دیگر کشور هم دنبال می‌شده است اما با عدم اقبال این گروهک در میان هموطنان کرد و شکست تحرکات آنان در کنار تغییر راهبرد منطقه‌ای آمریکا، از اواخر زمستان ۸۹ این گروه دست به ایجاد ناامنی در مناطق کردنشین زد.

در همین راستا این گروهک با استفاده از موقعیت جغرافیایی پیچیده منطقه کردستان و امکانات نظامی با نفوذ به نوار مرزی ایران اقدام به ایجاد ناامنی ترور و رعب و وحشت در میان مردم منطقه نمود. با بالا گرفتن کار این گروه سپاه پاسداران انقلاب اسلامی برای مقابله وارد عمل شده و علی‌رغم پیچیدگی بالای منطقه از نظر جغرافیایی و همچنین سازماندهی چریکی گروه فوق، تا تیرماه ۱۳۹۰ضرباتی جدی بر آن‌ها وارد ساخت، به گونه‌ای که این گروهک با وساطت حکومت اقلیم کردستان عراق و به بهانه ماه مبارک رمضان تقاضای آتش‌بسی یک ماهه نمود که به واسطه تقاضای حکومت اقلیم کردستان عراق، ایران با این خواست موافقت می‌نماید. ۱۱ شهریورماه و در پایان این مهلت یک ماهه پژاک به گمان ضعف در نیروهای ایرانی مجددا حملات تروریستی خود را آغاز کرده و به گروهی از کارکنان راه‌سازی ایرانی که در نزدیکی نوار مرزی مشغول به کار بودند حمله نموده و تعدادی را به شهادت می‌رساند. طی دو روز بعد از این حمله پاسخ ایران به اندازه‌ای کوبنده بود که پژاک با تلفات بسیار بالا در ۱۴ شهریورماه مجددا درخواست آتش بس می‌دهد که این درخواست با عدم موافقت ایران روبه‌رو می‌شود. چهار روز بعد اعلام شد که در همان روز اول عملیات مجدد سپاه، یعنی ۱۲ شهریورماه جانشین فرمانده عملیاتی کل گروهک پژاک توسط نیروهای سپاه به هلاکت رسیده است. تلفات گروهک پژاک تا روزهای بعد به اندازه‌ای بالا بود که پیش از اتمام شهریورماه کل خاک ایران را ترک کرده و با تمامی شروط ایران نظیر نزدیک نشدن به یک کیلومتری مرزهای ایران، عدم جذب نیرو از اتباع ایران و … موافقت کردند. پس از این مقامات جمهوری اسلامی ایران نظیر وزیر اطلاعات و مقامات سپاه تاکید کردند که علی‌رغم نابودی بخش عمده‌ای از نیروهای پژاک، مقابله با این گروهک تروریستی را در ابعاد اطلاعاتی و امنیتی رها نخواهند کرد. در عین حال شکست سهمگین پژاک سبب خشم حامیان غربی آن شد به گونه‌ای که در روزهای آخر BBC، VOA و حتی سخنگوی وزارت خارجه آمریکا علنا مواضعی در حمایت از این گروهک تروریستی اتخاذ کردند.

سرانجام گروهک پژاک با رشادت نیروهای نظامی ایران با شکست کامل و بدون کمترین موفقیتی مرزهای ایران را ترک نمود، لیکن بیشترین سهم در این پیروزی از آن مردم کرد منطقه بود. مردمانی که بر خلاف محاسبه دشمنان، وفاداری کامل خود را به میهن و انقلابشان نشان دادند.

این ماجرا دلیلی آشکار بر این واقعیت است که تنوع قومیت‌ها در جمهوری اسلامی ایران نه تنها تهدیدی به شمار نمی‌رود بلکه یکی از مولفه‌های قدرت جمهوری اسلامی می‌باشد.

تاریخچه تشکیل پژاک

پژاک شاخه ایرانی پ.ک.ک است. پ.ک.ک (حزب کارگران کردستان ترکیه) در سال ۱۹۷۸ میلادی توسط عبدا… اوجالان پایه گذاری گردید. عبدا… اوجالان متولد سال ۱۹۴۷ روستای « لیجه » منطقه دیاربکر کشور ترکیه است. او از پدر خود به نفرت یاد کرده و برای اولین بار در مقابل خانواده خود طغیان میکند و همینطور برای اولین بار از روستای خود فرار میکند؛ همچنانکه اکثریت قریب به اتفاق اعضای کنونی این حزب و شاخه ایرانی آن یعنی پژاک را نیز جوانان گریزان و فراری از خانه و جامعه تشکیل میدهد.

عبدا… اوجالان در سال آخر دبیرستان گرایشات کمونیستی پیدا کرده و خود را یک کمونیست میداند طوریکه به فردی ضد دین تبدیل شده و از عقاید دینی با نفرت یاد کرده و آنها را عامل عقب ماندگی جامعه میداند.

به دنبال پیدا شدن افکار کمونیستی در عبدا… اوجالان و وصل شدن وی به سرویس های اطلاعاتی کشور اتحاد جماهیر شوروی سابق ، وی در ۲۷ نوامبر سال ۱۹۷۸ میلادی حزب پ.ک.ک را در روستای زادگاه خود ( لیجه ) تشکیل داد.

حزب پ.ک.ک ، خود را دارای ایدئولوژی مارکسیست لنینیست میداند و هدف خود را ایجاد کردستان مستقل یا همان « کردستان بزرگ » اعلام کرده است . تعداد اعضای حزب در هنگام تأسیس ۷ نفر بود .

این حزب تاکنون عملیات های متعددی را علیه دولت ترکیه انجام داده و در این میان افراد زیادی از نظامیان ارتش ترکیه و همینطور مردم بیگناه ترکیه و کشورهای هم جوار اعم از زن و کودک و پیر و جوان را به کام مرگ فرستاده است .

عبدالله اوجالان سرکرده این گروهک ، در سال ۱۳۸۲ و بدنبال معامله سران کشورهای ترکیه ، آمریکا و هماهنگی سرویس های اطلاعاتی این کشورها در کنیا دستگیر و به ترکیه آورده شد . بدنبال این رویداد ، فعالیت حزب با سردرگمی و فراز و نشیب هایی مواجه شد ؛ طوریکه این حزب برای برون رفت از این وضعیت ، استراتژی جدیدی را طرح ریزی و به مورد اجرا در آورد که کشاندن مبارزه به سایر کشورها و در عین حال رفع اتهام تروریست بودن برای حزب از سوی دیگر بود ؛ مضافا اینکه سعی داشت با به راه انداختن حرکت های اجتماعی حمایت مردمی از اوجالان در دیگر کشورها ، به دستگیری و زندانی کردن اوجالان از سوی دولت ترکیه اعتراض و زمینه آزادی و یا تخفیف مجازات و جلوگیری از اعدام وی را فراهم آورد.

بدنبال این حرکت ها و تهییج احساسات کردها ، سران حزب متوجه پتانسیل موجود در دیگر کشورها شده و بر این اساس ، در سال ۱۳۸۲ در راستای هدف فریبکارانه خود برای تشکیل کشور « کردستان بزرگ » متشکل از مناطق کردنشین در ۴ کشور ایران ، عراق ، ترکیه و سوریه ، و برای فعال کردن کردهای ساکن در این کشورها و کشاندن آنها به مبارزه با دولتهای مرکزی این کشورها و همینطور برای اینکه متهم به دخالت در سایر کشورها نگردد و اقدامات تروریستی پ.ک.ک در کشورهای یادشده را یک امر داخلی و توسط کردهای ساکن در این کشورها جلوه دهد ، احزاب مختلف و هم عرض پ.ک.ک را در این کشورها تشکیل داده و فعالیت آنها را در ۴ کشور یادشده توسعه داده است؛ بنحوی که :

– پژاک را در ایران

– چاره سری را در عراق

– جنبش ملی دموکراتیک را در ترکیه

– حزب اتحاد دموکراتیک را در سوریه

راه اندازی نموده و مجموعه اشرار تحت امر خود را تحت عنوانHPG ( ارتش رهایی بخش خلق ) سازماندهی نموده است . اشرار پژاک در این ارتش ، گریلا خوانده می شوند .

نام کردی گروهک ، « پارتی ژیانی ئازادی کوردستان » است که عبارت فارسی آن « حزب حیات آزاد کردستان » می باشد که به اختصار « پژاک » خوانده می شود